Skyrim nie oferuje liniowej fabuły; raczej późniejsze reakcje świata i reakcje gracza zależą od jego wcześniejszych wyborów i decyzji. Możesz ukończyć dziesiątki zadań i poznać setki dialogów oraz zakończeń, a teraz nie rozumiesz, dlaczego zmieniły się twoje interakcje z daną postacią w Pękninie ani dlaczego twoje umiejętności perswazji nie są tak elokwentne i przekonujące jak w poprzedniej wersji, zanim spróbowałeś ponownie zagrać. Możesz otwarcie walczyć lub skradać się po górach, unikając drobnych potyczek, aby odkrywać nowe lokacje, bliższe twojej obecnej rozgrywce i zadaniom fabularnym. Po drodze możesz wybrać towarzysza, który będzie ponosił ciężar ostrzału i ataków, podczas gdy ty rozwijasz swoje umiejętności. Skyrim oferuje możliwość gry w pojedynkę lub znalezienia towarzyszy i przyjaciół.
Możesz udać się do miejsc, które zauważyłeś na horyzoncie, albo możesz dokładnie postępować zgodnie z instrukcjami: pomogą ci w Rzecznej Puszczy, a ty musisz o tym donieść jarlowi w Białej Grani.
W Skyrimie możesz przybyć spokojnie i spóźnić się, by dołączyć do Saratników w walce z olbrzymem, albo możesz się pospieszyć i wziąć udział w pokonaniu wroga. Możesz handlować kwiatami i sztabkami metalu albo wytwarzać eliksiry, zbroje i inne przedmioty, by czerpać większe zyski. Możesz postępować zgodnie z instrukcjami: mniej się ruszać w bitwie, by oszczędzać energię, albo możesz stale się poruszać, zmieniając kierunek ataku.
Sam początek — przewidujesz swoje działania po jednej lub drugiej stronie konfliktu. Szkoda, że gra nie zaczyna się od twoich własnych decyzji, a raczej jesteś uwarunkowany byciem więźniem. A później żołnierz, z którym wychodzisz z opresji, mówi graczowi: tylko Tullius da sobie z tym radę, nie złość się, że o mało cię nie stracono.