Recenzja Final Destination: Bloodlines. Jak radzisz sobie z tą sceną z ciężarówką do wycinki i kłodami?

Nowości o powrocie franczyzy Final Destination z Bloodlines wzbudziły ekscytację wśród fanów. Nic dziwnego — ostatni film miał premierę 14 (!) lat temu. Z pierwszych zwiastunów stało się jasne: widzowie powinni oczekiwać wymyślnych śmierci, za które kochają tę serię. Ale czy Bloodlines może zaoferować coś nowego — czy dostaliśmy tylko kolejną krwawą atrakcję bez iskry? Czy Śmierć straciła całą swoją kreatywność w tej odsłonie, a wraz z nią zainteresowanie widzów? Przeczytaj w recenzji!

W przeciwieństwie do poprzednich odsłon, które zaczynają się od wielkoskalowych katastrof, Bloodlines rebootuje całą mitologię franczyzy i stara się wyjaśnić wcześniejsze fabuły, łącząc je na globalnym poziomie. Nie możemy tu uniknąć spoilerów — możesz pominąć ten fragment, ale jest on ważny dla zrozumienia koncepcji.

Główną bohaterką jest studentka college'u Stephanie Reyes (Kaitlyn Santa Juana). Od trzech miesięcy dręczą ją koszmary o umieraniu w zapadającej się wieży restauracyjnej. Wizje stają się coraz bardziej żywe, realistyczne i przerażające... Stephanie rezygnuje z college'u, aby dowiedzieć się, co się z nią dzieje. Szlak prowadzi do jej babci — Iris (Gabrielle Rose), która już raz przechytrzyła Śmierć.

Ważną rolę w rozwoju fabuły odgrywa książka skompilowana przez Iris, w której zapisała wszystkie informacje o omenach, które powinny pomóc przewidzieć i zapobiec przyszłym śmierciom. Chociaż przez jakiś czas, Stephanie dobrze się chroni dzięki swojej intuicji.

To, co następuje, to klasyka gatunku. Po kolei postacie umierają. Przechodzą przez znane etapy: zaprzeczenie, panikę, desperackie próby przetrwania. Żadne iluzje nie pozostają — Śmierć nie może być oszukana. Film nie udaje, że jest głębokim dramatem ani nie ma skomplikowanego scenariusza; wręcz przeciwnie, to śmieciowa atrakcja z rozczłonkowaniem i litrami keczupu na ekranie. Dokładnie po to przychodzą widzowie, a film uczciwie dostarcza to, co obiecuje.

Jednym z kluczowych momentów był powrót teraz nieżyjącego Tony'ego Todda — nawet jeśli tylko na kilka minut, to znacząca obecność. Jego postać, William Bludworth, ponownie dostarcza ponurych ostrzeżeń. W Bloodlines jego historia była związana z tragedią z 1968 roku, integrując go w kanon franczyzy.

Przejdźmy do samego filmu. Reżyserzy Zach Lipovsky i Adam B. Stein są fanami serii, ale pytanie brzmi, z czego dokładnie są fanami? Przewidywalne sytuacje, głupie działania, stereotypowe postacie i absurdalne sytuacje, w których próbują pokazać swoją głębię? W ciągu półtorej godziny film nie zdołał przestraszyć w żaden szczególny sposób, ale rozbawić — o, co pięć minut jest jakaś atrakcja lub gag.

Nie chcę mówić, że wcześniej było lepiej, ale pierwsze filmy potrafiły budować napięcie poprzez niepokojącą przewidywalność, a codzienne sytuacje w wirtuozowski sposób zamieniały się w śmiertelne pułapki, które jednak miały ścisłą sekwencję. Po obejrzeniu miło jest to wszystko jeszcze raz odtworzyć w głowie... Omeny i poczucie nadchodzącego zagrożenia były bardzo silne.

A co z Bloodlines? Zach i Adam zdają się kpić z franczyzy, tworząc parodię w prawie każdej śmierci. Jeśli pierwsza śmierć wydaje się logiczna, śmierć każdej kolejnej postaci zamienia się w absurd. Umierać pod kołami kosiarki? W kontenerze na śmieci? Nie, poważnie, w kontenerze na śmieci — to widoczna ilustracja tego, jak daleko upadło Hollywood. Ostatnie dwie śmierci to hołd dla drugiej części, przepraszam za mały spoiler. W takich momentach film traci napięcie i zamienia się w rodzaj rywalizacji o najbardziej absurdalną śmierć. Zamiast współczuć postaciom, czujesz złośliwą radość, czekając, kto szybciej zdobędzie symboliczny Darwin Award.

Trajlery obiecywały nam złożoną fabułę, ujawnienie tragicznej przeszłości i emocjonalne punkty wejścia. W rzeczywistości — płaska historia pędząca do finału jak ekspresowy pociąg. Scenarzyści zdawali się starać: każda postać ma swoje sekrety. Na przykład, Stephanie — jedyna mądra w rodzinie — ma być wydalona z uniwersytetu.

Jej ojciec Marty (Tinpo Lee) jest samotnym rodzicem, wspierającym swoje dzieci ze wszystkich sił, ale w kryzysie po tym, jak jego żona Darlin (Rya Kihlstedt) odeszła dwadzieścia lat temu. Jej brat Howard (Alex Zahara) — mimo swojego wieku, wciąż jest głęboko dotknięty dzieciństwem z szaloną Iris, chociaż teraz wydaje się cieszyć swoim statusem wzorowego ojca rodziny z pracą, domem i trzema psotnymi dziećmi.

Wszystkie sceny są dobrze zainscenizowane, a nawet niewymagający widz zrozumie ich sens. Aktorzy również szczerze się starają i w pierwszej połowie dobrze pasują do swoich ról. Chociaż ich emocjonalny zakres jest wąski: radość, zmęczenie, zabawa, smutek, strach.

Po pierwszej fali śmierci, logicznie można by oczekiwać reakcji od ocalałych, ale jej nie ma. Na przykład, żona Howarda — Brenda — po prostu znika z fabuły. Mimo że jej mąż i córka umierają, jej syn jest w niebezpieczeństwie, a najstarszy robi różne głupie rzeczy — ona po prostu wypada z opowieści. To samo z Martym: po serii śmierci jakoś utrzymuje optymizm. Reakcje na straty są powierzchowne, smutek jest nominalny. Niemożliwe jest połączenie się z Stephanie i jej rodziną. W Final Destination 2, obcy stali się rodziną do finału, a ty się o nich troszczyłeś. Tutaj, mimo więzów rodzinnych, wszystko jest puste.

Złe obsadzenie aktorów kończy obraz. Dlaczego dorośli grają nastolatków? Czy studia Hollywoodzkie nie mogą już obsadzać 14-18 latków? Czy była strajk wizażystów i wszyscy musieli radzić sobie sami? W rezultacie — nastoletnie role grają dojrzali mężczyźni i kobiety. Tak, są młodzi, ale są dorosłymi. Te same sceny z prawdziwymi nastolatkami, z ich jeszcze nie w pełni ukształtowanymi figurami, wyglądałyby bardziej autentycznie.

Czy jest coś dobrego? Absolutnie — scena otwierająca. Gra na najbardziej powszechnych fobiach, naprawdę robi wrażenie i nawet bawi. Styl retro dodaje świeżości serii, a restauracyjna sceneria — zapadająca się sala, chaos, panika, kalejdoskop strachu i bólu — jest zrealizowana z wyobraźnią. Szkoda, że po niej film nagle traci skalę i ambicje, zamieniając się w albo film drogi, albo quasi-komorowy film akcji. Jednocześnie autorzy z jakiegoś powodu wciąż wracają do tej sceny otwierającej, powtarzając ją z różnych kątów, jakby próbowali przypomnieć widzowi: zobacz, mieliśmy jeden dobry pomysł.

Bloodlines wciąż utrzymuje wysoki tempo narracji, nie pozwalając widzowi się nudzić, ale osiąga to poprzez humor. Jednym z najbardziej pamiętnych i zabawnych momentów filmu jest ujawnienie, że Eric (Richard Harmon) nie jest biologicznym synem Howarda. To wyjaśnia, dlaczego Śmierć go ignoruje i dodaje przynajmniej jakiś zwrot akcji.

Ale nawet tutaj nie można nie wspomnieć o takim mankamencie jak CGI. Jest zaskakująco słabe, w niektórych miejscach wręcz żałośnie złe. Odnosi się wrażenie, że budżet na efekty wizualne skończył się po pierwszym szkicu. Jak w nieszczęśliwej czwartej części, grafika wygląda tanio: płomień przypomina ogień z gier mobilnych sprzed dekady, krew — konsystencję ketchupu, a narysowane ciała... czy zostały zastąpione plastikowymi manekinami? Ich upadki nie mają poczucia wagi.

Mimo starań o odświeżenie franczyzy, Final Destination: Bloodlines cierpi na przewidywalność i niewystarczająco pomysłowe sceny śmierci. Jeśli całkowicie wyłączysz mózg i nie będziesz zwracać uwagi na szczegóły, film działa: jest dynamika, łamanie czaszek, płynąca krew, a humor — czasami szczerze zjadliwy — pozwala na oddech między brutalnymi scenami. Można go obejrzeć raz, ale głównie jeśli jesteś fanem.

Minęło pokolenie, a jeśli dwadzieścia lat temu łańcuch absurdalnych śmierci fascynował nastolatków, dziś film raczej nie przyciągnie nowej publiczności. To wciąż oglądalne kino z kilkoma jasnymi momentami i zrozumiałą fabułą, ale słaby rozwój postaci i złe wybory castingowe ciągną go w dół.