Recenzja filmu F1 z Bradem Pittem: Spektakularny film akcji sportowej, który może zmienić twoje postrzeganie Formuły 1

Gotowy, aby zanurzyć się w świat wysokich prędkości i ostrych zakrętów? F1 z Bradem Pittem już czeka na linii startowej jak superładowana maszyna wyścigowa. Ale czy ten dramat wyścigowy, stworzony przy współpracy samej Formuły 1 i Lewisa Hamiltona, zdołał ustanowić nowy standard dla kina sportowego i pokazać wewnętrzne mechanizmy „królewskich wyścigów” jak nikt wcześniej? A może to tylko kolejny głośny blockbuster — technicznie doskonały, ale pusty w środku?

W ciągu ostatniej dekady Formuła 1 traciła zainteresowanie głównej publiczności, szczególnie wśród młodych ludzi. To nie dotyczy tak bardzo frekwencji na torze, co treści cyfrowych — których prawa sprzedają się słabo. Po co spędzać trzy pełne godziny na wyścigu, gdy można zobaczyć wszystkie najważniejsze momenty w minutowym skrócie? Tymczasem FIA upiera się, aby nie dostrzegać głównego problemu — wyścigi stały się nudne. Regulacje i agenda ekologiczna „udusiły” spektakl lat 90. i wczesnych 2000., ale zamiast przemyśleć swoje podejście, przenieśli uwagę na media społecznościowe, promocję kierowców, współpracę z markami i ekspansję na nowe rynki.

A także do projektów medialnych — jak serial Netflixa Drive to Survive i film F1 z Bradem Pittem. Ten ostatni stał się częścią globalnej kampanii mającej na celu „ożywienie” marki. Powstał we współpracy z FIA, wszystkimi dziesięcioma zespołami i promotorami wyścigów. Dzięki temu ekipa filmowa uzyskała bezprecedensowy dostęp do torów i padoku. Kręcenie odbywało się podczas rzeczywistych wyścigów Grand Prix 2023 i 2024 — Silverstone (Wielka Brytania), Spa (Belgia), Zandvoort (Holandia), Suzuka (Japonia), Monza (Włochy), a nawet nocny Las Vegas (USA). Sam Brad Pitt prowadził zmodyfikowany samochód Formuły 2 z aerodynamiką F1, przygotowany przy współpracy Mercedes-AMG i Carlin Motorsport.

Ale F1 to nie Rush o Lauda i Hunt, ani dramatyczny Ford v Ferrari. Nowe F1 dotyczy tu i teraz, a jego zadaniem nie jest tak bardzo opowiadanie historii, co stanie się witryną dla sportów motorowych. Film promuje Formułę 1 jako masową rozrywkę, celując w jak najszerszą publiczność: jest kobieta w roli głównego inżyniera, czarni kierowcy i mechanicy oraz rodzina z wnukami w tle samochodu w garażu.

Aby uzyskać realizm, stworzyli zespół APXGP z pełnoprawnym boksie i personelem, który faktycznie znajdował się obok prawdziwych zespołów. Wizualnie wszystko wygląda dopracowane: nieskazitelnie białe wyposażenie, markowe mundury — fani czystej estetyki to docenią. Widać, że w projekt zainwestowano poważne pieniądze i wysiłek, aby „sprzedać” sporty motorowe nowemu pokoleniu.

Po pokazie w mojej głowie krążyły trzy myśli:

Twórcy osiągnęli główny cel — widzowie chcieli stać się częścią tego wyścigu. A jeśli nawet jeden widz na tysiąc zaangażuje się w sporty motorowe, FIA będzie zadowolona.

Gdyby tylko cała Formuła 1 była taka jak w tym filmie! Główną siłą F1 są same wyścigi. Są kręcone w taki sposób, że dosłownie czujesz prędkość, przyspieszenie, hamowanie, każdy zakręt i każdą nierówność. Części samochodu łamią się i rozpryskują po torze. Kiedy koło wychodzi poza krawężnik, samochód wzburza prawdziwą chmurę kurzu lub wyrzuca żwir wszędzie.

W każdym wyścigu twórcy umiejętnie pracują nad pełnym zanurzeniem widza — tor, zachowanie samochodu, działania kierowcy, ruchy rąk, reakcje, zmiany biegów — wszystko to łączy się w fascynującą mozaikę. W filmie jest wiele takich sekwencji, a każdą oglądasz z zapartym tchem.

Szczególnie imponujący jest pierwszy wyścig, w którym twórcy szybko, ale autentycznie pokazują cały proces startu wyścigu — od przygotowań po rozgrzewkę opon i sam start. A finał w Arabii Saudyjskiej — wyścig na torze w Jeddah, fajerwerki, tłumy fanów, zespoły na torze — wygląda jak prawdziwe wydarzenie. Chcesz tam być i klaskać razem z trybunami.

Kinematografia jest na najwyższym poziomie. Widać, że kręcenie filmu było w rękach profesjonalistów, którzy wiedzą, jak wizualizować prędkość. Opuszczając kino, łapiesz się na myśli: „Jak oni to nakręcili?” Statyczne kamery, widok z pierwszej osoby, ujęcia z kokpitu, widoki z różnych stron samochodu w ruchu, ujęcia z drona — ale wszystko jest zrównoważone. Żadnego zbędnego trzęsienia, żadnej histerii montażowej w stylu „1000 cięć na minutę”. Montaż tej ilości materiału wymaga precyzyjnej synchronizacji, więc tegoroczna nagroda Oscara za montaż trafia do montażysty F1 — są najlepsi.

Na przykład jest scena, w której jeden z kierowców wypada z toru, niszczy samochód, a później zapala się. Brad Pitt — przepraszam, Sonny Hayes — spieszy, aby uratować biednego gościa. Cały proces jest filmowany z wielu kątów: z góry, z boku, z kokpitu, a nawet od wewnątrz, gdy Pitt wychodzi — w tym momencie wyraźnie widać, jak mało miejsca jest w samochodzie. Wszystko to przedstawione jest bez zbędnego zamieszania, z maksymalnym komfortem wizualnym. Obraz jest gęsty, ale nie przeciążony szczegółami — film tworzy poczucie obecności, widz dosłownie siedzi w samochodzie.

W niektórych scenach, najwyraźniej, Pitt rzeczywiście doświadczał przeciążeń — widać po jego twarzy, jak przeżywa ten moment, a nie tylko gra. Kamera uchwyca jego wyraz twarzy w ciasnym kokpicie, podkreślając, z czym naprawdę muszą się zmagać piloci.

Ważne jest, aby zrozumieć: ten film został stworzony z myślą o dużym ekranie. Wszystkie kąty, szczególnie z kokpitu, oddają dokładnie kąt widzenia, który widzi prawdziwy kierowca. W kinie — jesteś w samochodzie. Ale jeśli oglądasz w domu lub, zwłaszcza, na telefonie — tracisz skalę, poczucie prędkości i sens całej kinematografii. Film wymaga dużego ekranu — i w pełni to uzasadnia.

Prawie całkowity brak green screena i CGI nie jest kaprysem szefów studia, ale świadomym wyborem. Za kierownicą projektu stoi Joseph Kosinski, znany z „Top Gun: Maverick”, a Jerry Bruckheimer produkuje obok samego Brada Pitta i Lewisa Hamiltona. To połączenie doświadczonego kina i prawdziwych sportów motorowych. A efekt jest imponujący. Obraz nie jest „realistyczny” — jest po prostu realny.

Projekt dźwiękowy w F1 nie ustępuje wizualizacjom — każda scena jest zsynchronizowana zarówno dźwiękowo, jak i wizualnie. Kiedy kamera jest na zewnątrz samochodu — słyszymy komunikację kierowcy i inżyniera, jak w prawdziwym padoku. Kiedy kamera przemieszcza się do wnętrza — kliknięcia biegów, praca hamulców i piski opon stają się głównym tematem. Wszystko to tworzy poczucie mechanicznej rzeczywistości, w której każdy ruch kierowcy daje o sobie znać.

Specjalnym plusem jest praca komentatora. Tak, kiedy postacie nie mają nic do powiedzenia, energiczny głos narratora wkracza, żartując, wyjaśniając i pomagając widzowi zrozumieć, co się dzieje. Bez tego postrzeganie „tych szalonych wyścigów” byłoby zupełnie inne. Jedyny niuans — dźwięk silnika wydaje się wygładzony, aby nie przeszkadzał w jego wybuchach i maksymalnej wydajności. Ikoniczny „dźwięk V10” pasowałby tutaj.

Muzyczna ścieżka zasługuje na osobne pochwały. Hans Zimmer pracował nad ścieżką dźwiękową i po raz kolejny udowodnił, że wie, jak nie tylko towarzyszyć kadrze, ale także nadawać rytm temu, co się dzieje. Kompozycje nie próbują przyćmić sceny, ale wzmacniają każdą z nich, dodając odpowiednią emocję — napięcie, triumf, stłumioną smutek lub oczekiwanie na start. To nie jest tylko muzyka do filmu — to współpraca między dźwiękiem a obrazem, gdzie żaden element nie wypada z ogólnego pulsu.

Fabuła nie jest tutaj najważniejsza, ale nie jest też pusta. W centrum jest Sonny Hayes, były kierowca Formuły 1 z lat 90. Po poważnym wypadku opuścił sport, wpadł w i pokonał uzależnienie od hazardu, pracował jako taksówkarz w Nowym Jorku, przeszedł przez trzy rozwody, ale wrócił do wyścigów w innych dyscyplinach. Po 20 latach życia Hayes stał się obsesyjny tylko na punkcie prędkości, ale obojętny na pieniądze i sławę. To właśnie ta obsesja i charyzma, które wnosi do filmu.

Jego stary przyjaciel Ruben (Javier Bardem), teraz właściciel fikcyjnego zespołu Apex Grand Prix (APXGP), prosi Sonny'ego o uratowanie zespołu: przez trzy lata — ani jednego podium, zarząd jest gotowy sprzedać wszystko, a sam Ruben ma być wysłany na emeryturę. Pozostało dziewięć wyścigów. Sonny musi okiełznać kapryśny samochód, przywrócić nadzieję zespołowi i być mentorem dla Joshu'y „Noaha” Pearce'a (Damson Idris) — obiecującego, ale egocentrycznego kierowcy, który rozważa ucieczkę do bardziej udanego zespołu.

Ogólnie rzecz biorąc, narracyjna podstawa podąża za ustalonymi tropami dramatu sportowego: starzejący się mentor, utalentowany, ale niedoskonały protegowany, zespół outsiderów walczący o przetrwanie, droga do odkupienia i praca zespołowa. Jednak scenarzyści zdołali doskonale ukryć stereotypowe podejście za pomocą całego wachlarza rozwiązań — od ciągłych kłopotów i problemów po dobre dialogi i doskonałą grę aktorską. Historia jest interesująca do oglądania niemal od pierwszych minut.

Ważne: w filmie dominuje nie zewnętrzna konfrontacja, ale wewnętrzne konflikty postaci. Kiedy myślisz „teraz naprawdę się zderzą”, następuje kolejna awaria, porażka, wypadek lub regulacja FIA. To bardzo wygodne i, co najważniejsze, bezpieczne podejście, nie pozbawione wad. Głównym problemem jest niewystarczający rozwój konfliktu między Hayesem a Pearce'em. Zamiast otwartej konfrontacji — objazdy: internet, plotki, opinie osób trzecich. Scena w restauracji, w której rozmawiają bezpośrednio, wygląda na skomplikowaną i zbyt powściągliwą — w rzeczywistości wszystko byłoby szybsze, bardziej wściekłe i jaśniejsze.

Również reakcja głównego inżyniera Kate McKenna na pojawienie się Sonny'ego jest mało przekonująca: zbyt szybko przekształca się z sceptyka w wielbiciela. Wątek romantyczny wydaje się wymuszony, jeśli nie zbędny — postać po prostu szuka wymówki, aby się zbliżyć. Ale Javier Bardem w roli Rubena utrzymuje poziom: w przeciwieństwie do jego postaci z Dune: Część Druga, z jego „Muad'Dib prowadzi nas” niezależnie od okoliczności, tutaj adekwatnie reaguje na to, co się dzieje — czy to triumf, porażka, czy niepewność. Wszystkie emocje są czytelne na jego twarzy, wszystkie strzały zasadzane przez scenarzystów powinny wystrzelić.

Fabuła, mimo swojej intensywności, pozostaje spójna. Postacie rozwijają się, pokonując zewnętrzne trudności. Hayes „wraca do formy” w kilku wyścigach i odzyskuje pewność siebie — zarówno w sobie, jak i w swoich towarzyszach. Pearce zaczyna rozumieć, że fani i media społecznościowe to błyskotki, a istotą jest wyścig. Po każdym wyścigu — pauza na dialog, ekspozycję lub rozwój emocjonalny. Rytm jest utrzymywany, przejścia są organiczne, nic nie myli. Można poczuć pracę różnych reżyserów w różnych scenach — i to tylko przysłużyło się filmowi.

Nie można powiedzieć, że F1 jest przedstawiana bez prawdziwych strat, awarii, trudnych decyzji — ale twórcy bali się zepsuć nastrój widza. Fabuła ostrożnie unika ostrych zakrętów i prawdziwej dramy. Tak, porażki zdarzają się po drodze — awarie, konflikty, błędy. Hayes wielokrotnie niszczy samochody, zawsze gra według własnych zasad, łamie ustalone granice — ale jest bezwarunkowo wybaczany, ponieważ „dostarcza”. To przywilej, który jest odmówiony wszystkim innym. Tak samo z całym zespołem APXGP — jest poczucie, że tylko im wolno stosować brudne sztuczki i jeździć na krawędzi fauli, podczas gdy prawdziwe zespoły są tylko statystami.

Red Bull, Ferrari i Mercedes pojawiają się w kadrze, ale nie więcej niż w tle — nie mają twarzy, postaci, motywacji. Są tylko logo w kadrze, aby stworzyć iluzję skali. Nikt nie przedstawia ich źle, ale nie odgrywają też roli — statyści w filmie, w którym cała uwaga skupia się na białych mundurach fikcyjnego zespołu. Ale w końcu nikt nie przegrywa — bo tak działa magia filmowa. Widz jest bombardowany pozytywną dopaminą i wierzy, jeśli nie jest zbyt wybredny.

F1 to efekt pracy profesjonalistów w pełnym tego słowa znaczeniu. Film łączy emocje sportu wyścigowego z opowieścią o charakterze, mentorstwie, rywalizacji i wytrwałości. To napięta, ekscytująca i w pewnych momentach — naprawdę emocjonalna rozrywka. Twórcy sprytnie, niemal niezauważalnie, namawiają widza: jeśli nie do kokpitu, to przynajmniej zacznij śledzić wyścigi.

Integracja kręcenia z rzeczywistymi wydarzeniami Formuły 1 jest kamieniem węgielnym autentyczności filmu. Dzięki temu udało się pokazać świat wyścigów z takim stopniem autentyczności i zaangażowania, który po prostu wcześniej nie istniał. Otrzymaliśmy nie tylko film fabularny o fikcyjnych wyścigach, ale rzadki przykład projektu, w którym kino i sport łączą się w sposób płynny. Na tle innych premier w tym roku film wygląda pewnie — na tym samym poziomie co być może Mission: Impossible — The Final Reckoning.