Gra „People Playground”... cóż mogę powiedzieć? To jak narkotyk, tylko dla sadystów i tych, którzy po prostu uwielbiają dręczyć wirtualnych ludzi. Z jednej strony rozumiem, dlaczego jest tak uzależniająca. Możliwości chaosu i destrukcji są po prostu nieograniczone! Możesz ciąć, strzelać, wysadzać rzeczy w powietrze, a nawet przeprowadzać szalone eksperymenty naukowe na tych bezbronnych, pikselowych stworzeniach. Fizyka jest zaskakująco dobrze wykonana i dodaje wiarygodności całemu temu szaleństwu. Czasami utknąłem na długie godziny, obserwując, jak jedno moje działanie wywołuje cały ciąg nieoczekiwanych konsekwencji. To jak piaskownica, w której możesz dać upust swoim najciemniejszym fantazjom, nie wyrządzając nikomu realnej krzywdy.
Ale z drugiej strony... po takich sesjach czujesz się trochę dziwnie. Oto jesteś, części ciała latają po ekranie, krew rozpryskuje się wszędzie, a ty sam to wszystko zainicjowałeś. To tworzy rodzaj wewnętrznej sprzeczności. Rozumiem, że to tylko gra, ale mimo to czasami człowiek się zastanawia: „Czy to normalne, że mi się to podoba?”. Może jestem po prostu zbyt empatyczny, nawet wobec manekinów...
I nie ma zbyt wiele oficjalnej zawartości. Owszem, jest mnóstwo modów, ale bez nich gra szybko się nudzi. W zasadzie ciągle robisz to samo – wymyślasz nowe sposoby na zniszczenie. Więc tak, People Playground to coś samego w sobie. Jest fajny, wciągający, ale dla kogoś takiego jak ja, trochę niekomfortowy.