Half-Life 2 to chyba jedna z tych gier, w które każdy powinien zagrać. To gra, która idealnie oddała atmosferę zniewolenia cywilizacji, beznadziei i orwellowskiej utopii.
Jest pełna mistycznych, momentami wręcz przesadnych momentów – na przykład, gdy dziwny mężczyzna dosłownie zatrzymuje czas i manipuluje wszystkim. Stwarza to wrażenie, że jesteś tylko maleńkim pyłkiem w tle czegoś o wiele większego, dziejącego się poza naszym zrozumieniem.
Dosłownie wszystko w tej grze jest tajemnicą.
Osobiście bardziej interesuje mnie nie to, kim jest G-Man ani skąd wziął się Kombinat, ale kim tak naprawdę jest Gordon Freeman? Dlaczego ten pozornie zwyczajny naukowiec tak biegle posługuje się wszelkiego rodzaju bronią i potrafi przetrwać w najtrudniejszych sytuacjach? Dlaczego milczy nawet w chwilach, gdy nikt inny nie byłby w stanie się powstrzymać? I dlaczego jest tak interesujący dla G-Mana?
Ta gra to absolutne arcydzieło.
Zrozumiałe jest, dlaczego premiera Half-Life 3 była tak długo opóźniana: nowa część musi nie tylko dorównać drugiej, ale i przewyższyć samą siebie, a nie pozostać w jej cieniu.