Star fever (lub może po prostu chciwość) dotyka wszystkich. Tak właśnie stało się z Dragon Age 2, którego całkowita uproszczenie wywołało burzę krytyki od pierwszych minut gry. Jeśli w DA: Origins mogliśmy poczuć epicką skalę tego, co się działo i podróżować po rozległym kraju, teraz otrzymujemy historię jednej osoby rozciągniętą na całą grę—choć wystarczyłoby na jeden DLC.
Historia i elementy RPG
Dragon Age 2 jest tylko luźno związane z oryginałem, mimo że wydarzenia kontynuacji mają miejsce krótko po "Origins." Z jakiegoś powodu, pisarze postanowili zostawić jak najmniej powiązań z pierwszą grą, więc profil, który wielu graczy starannie zapisało, jest praktycznie bezużyteczny—konsekwencje twoich wyborów można zobaczyć tylko pod mikroskopem. Zaraza szalejąca w Ferelden zmusza naszego bohatera do ucieczki do Kirkwall, miasta niewolników i piratów, które teraz pogrążone jest w niebycie. Tam spędzimy pierwsze dwa rozdziały cierpiąc z nudów, wykonując zadania dla każdego, kto poprosi, a dopiero w połowie gry historia naprawdę się rozwija.
Spotkania z wrogami zniżyły się do poziomu polskiego strzelca: rzucając dziesiątkami przeciwników na głównego bohatera, deweloperzy najwyraźniej mieli nadzieję dodać dynamikę, której Origins nieco brakowało. Przemierzanie basenów „krwawego” ketchupu jest z pewnością dynamiczne, ale trzeba być szczególnie uzdolnionym, aby faktycznie zginąć na normalnym poziomie trudności. Taktyczna pauza, która wcześniej nam pomagała, jest tutaj całkowicie niepotrzebna—gra jest tak łatwa, że nigdy jej nie potrzebujesz. Ten sam „los” spotkał bossów, którzy pojawiają się od czasu do czasu: kilka minut krzątania się i po sprawie.
Treść świata gry została potraktowana w sposób niedbały. Gdzie się podziały dobrze rozwinięte questy, dialogi i wolność wyboru, na litość boską?! Interakcja z postaciami w grze możliwa jest tylko według scenariusza, i to tylko w ściśle wyznaczonych miejscach. Questy poboczne zbliżyły się bardzo do standardu „zabij i przynieś”, chociaż wśród nich są też doskonałe. Przy takim kontraście wydaje się, że BioWare po prostu zabrakło czasu—niektóre elementy gry zostały ukończone, podczas gdy inne nie.
Pierwszy przykład: rozwój członków twojej drużyny i ich osobowości. Postacie stworzone przez pisarzy są interesujące i bardzo kolorowe. Poprzedni system relacji w drużynie wciąż tutaj jest: jeśli twoje działania podobają się towarzyszowi, wskaźnik przesuwa się w kierunku „Przyjaciel”, i odwrotnie. W DA2 nie ma zbyt wielu prezentów, więc będziesz musiał pamiętać o osobistych questach i rzadkich rozmowach jeden na jeden.
Drugie: zauważalna poprawa w stylu wizualnym systemu RPG. Teraz mamy więcej opcji przy rozwijaniu postaci, chociaż niestety brakuje treści w grze, aby je maksymalnie wykorzystać. Małą poprawą jest koło dialogowe, już znane z Mass Effect 2. Dla wygody, linie oznaczone są specjalnymi ikonami: „zadaj pytanie”, „sarkazm”, „wrogość” i tak dalej. Oczywistym plusem jest dubbing i emocje głównego bohatera—teraz znacznie przyjemniej słucha się dialogów. Wśród użytecznych zmian są pewne poprawki w menu—nawigacja i wyszukiwanie są bardziej wygodne.
Grafika
Gra brakuje szczegółowych elementów graficznych—deweloperzy obiecali pokazać wizualne zmiany w świecie z czasem, ale Kirkwall i jego okolice pozostają niezmienione. Nie ma większych zmian w silniku graficznym, chociaż deweloperzy oferują DirectX 11 i tekstury w wysokiej rozdzielczości.
***
Dragon Age 2 zdecydowanie nie jest tym, czego fani pierwszej gry się spodziewali. Epicka skala, obfitość drobnych detali i różnorodność lokalizacji zniknęły, a malownicze krajobrazy Ferelden zostały zastąpione nudą Kirkwall. Z drugiej strony, jest interesująca historia, moralne dylematy, nieprzewidywalne zakończenie i niespodziewane konsekwencje twoich działań. Mimo licznych istotnych uproszczeń, Dragon Age 2 wciąż jest przygodą, którą warto przeżyć przynajmniej raz dla każdego, kto grał w Dragon Age: Origins.
