Recenzja South of Midnight. Jedna z najbardziej stylowych i przytulnych gier 2025

It so happened that South of Midnight nie przypadł do gustu publiczności nawet na etapie zapowiedzi. Gra od razu została określona jako «Forspoken 2» i «woke misunderstanding». Insiderzy podsycili ogień, ujawniając aktywne zaangażowanie Sweet Baby Inc w rozwój, co skłoniło twórców do przepisania scenariusza i zmiany rasy głównej postaci. W rezultacie, aż do premiery, South of Midnight interesowało bardzo niewielu, a nawet my nie spodziewaliśmy się niczego wyjątkowego. Jednak po zagraniu w nią, nasza opinia radykalnie się zmieniła i teraz możemy z pełnym przekonaniem powiedzieć: ten projekt zasługuje na waszą uwagę! Dlaczego — w tej recenzji.

Compulsion Games, założone przez byłego członka Arkane Studios, znane jest z projektu We Happy Few — kontrowersyjnej gry przygodowej z zawiłym projektem, wtórną mechaniką, ale oszałamiającą fabułą i unikalną atmosferą. To wyraźnie pokazuje, gdzie deweloperzy są naprawdę silni, a gdzie nie. South of Midnight tylko potwierdza to ustawienie. Mamy jasną i niezapomnianą podróż przez folklor amerykańskiego Południa, z żywą historią i innowacyjną prezentacją artystyczną, ale brakuje iskry w mechanice gry oraz kontrowersyjnych decyzji, które uniemożliwiają projektowi osiągnięcie poziomu najlepszych gier w branży. Chociaż South of Midnight prawdopodobnie przejdzie obok większości graczy, jest to jak dotąd najbardziej zapadający w pamięć ekskluzyw na Xboxa (przynajmniej do czasu wydania nowego Doom ).

Akcja gry toczy się w fikcyjnym miasteczku Prospero, położonym w Głębokim Południu USA — regionie przypominającym Luizjanę z jej bagnami, starymi plantacjami i bogatym folklorem. Główna bohaterka, Hazel, przygotowuje się do ewakuacji z powodu nadchodzącej powodzi, ale gdy odchodzi, aby pomóc sąsiadom, burza porwała jej dom wraz z matką. Pościg okazuje się nieudany, a dziewczyna zmuszona jest zwrócić się do swojej babci — potężnej i tajemniczej kobiety, która obiecuje pomoc, ale dopiero po ustaniu burzy.

Po przybyciu do posiadłości babci, Hazel doświadcza dziwnego snu, po którym zaczyna postrzegać świat inaczej: rzeczywistość ukazuje się jej jako «Wielki Gobelin» — tkanina utkane z losów, w miejscach podartych lub zniekształconych. Wkrótce odkrywa, że należy do starożytnej linii Tkaczy — ludzi zdolnych do naprawiania tych rozdarć i chronienia świata przed Haints, ciemnymi bytami, które przenikają przez uszkodzenia w Gobelinie.

Uzbrojona w magiczne narzędzia — ogromne haki zdolne do tkania nici rzeczywistości — Hazel wyrusza na poszukiwanie swojej matki. Jej podróż prowadzi ją przez mistyczne bagna i opuszczone osady, gdzie spotyka stworzenia z południowego folkloru, z których każde ucieleśnia jakąś ludzką tragedię.

[thumb=Mówiący sum pełni rolę narratora i wiernego towarzysza głównej postaci. Ta niezwykle charyzmatyczna postać dodaje opowieści szczególnego uroku]/posts/2025-04/1745153782_10_04_2025_04_48_46_302_.webp]/posts/2025-04/1745162693_10_04_2025_04_49_50_312_.webp[/thumb]

Opowiadanie w South of Midnight przypomina Alice: Madness Returns autorstwa American McGee — bogaty zestaw mitów i mini-opowieści splecionych z główną fabułą. Jednak zamiast angielskiego folkloru, przedstawia Południowy Gotyk, który był rzadko eksplorowany w grach (z wyjątkiem Alone in the Dark) i tylko krótko wspomniany w seriach takich jak True Detective.

Mityczne stworzenia w grze personifikują wady i problemy współczesnych ludzi. Każdy rozdział jest interpretacją miejskich legend przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Na przykład, boss jednego z rozdziałów, krokodyl żarłoczny o imieniu «Two-Toed Tom», pochodzi z przerażających opowieści mieszkańców Florydy i Alabamy. Loup-Garou, często przedstawiany w folklorze Luizjany jako człowiek z głową wilka, pojawia się tutaj jako przerażający hybryda człowieka i sowy. W pobliżu finału gracze napotkają «Hugging Molly» — legendarną istotę, która w rzeczywistości chwytała ludzi i krzyczała im do uszu, ale w grze przekształciła się w potwora porywającego dzieci. Twórcy uczynili każdą historię dostępną i zrozumiałą, nie zmuszając graczy do googlowania, kim są Benji i Rhubarb oraz o co chodzi w ich konflikcie. Tymczasem oryginalna legenda o dwóch braciach jest znacznie bardziej złożona i mroczna.

Podróżując przez bagna i zapomniane zakątki Luizjany w grze, zobaczysz prawdziwe Głębokie Południe: stare, upiorne, gotyckie, a jednocześnie niezwykle kuszące. Chociaż początkowo deweloperzy chcieli skupić się na folklorze, konsultanci z SBI dodali do gry prawdziwe odniesienia historyczne. Eksplorując opuszczone domy wzdłuż zatoki, znajdziesz ogłoszenia o eksmisji czarnej ludności przez białych najeźdźców. Temat niewolnictwa pojawia się wielokrotnie, a stwierdzenia o nierównościach ekonomicznych pojawiają się w prawie każdej scenie. Zamiast organicznie wplatać te kwestie w narrację, konsultanci postawili je na pierwszym planie, przyćmiewając bardziej interesujące pomysły autorów. Po kilku godzinach przestaliśmy postrzegać ten «styl pisania» jako coś znaczącego, skupiając się zamiast tego na mini-opowieściach autorów Compulsion Games.

Mini-opowieści w South of Midnight przedstawione są jako oddzielne odcinki serii, z bohaterką wyciągającą wnioski na końcu każdego z nich. Mimo ich błyskotliwości, główna historia wydaje się mdła i przewidywalna. Jest oczywiste, że główna bohaterka i jej matka zostały zastąpione podczas rozwoju i całkowicie na nowo zdubbingowane. Zauważysz niespójności, a wyraźne wskazówki dotyczące zwrotów akcji, które wydawały się logiczne, pozostają niewykorzystane z powodu przepisania scenariusza. W rezultacie główna narracja wydaje się nieuporządkowana i niedorozwinięta. Wiele momentów pozostaje nieodkrytych, a zakończenie nagle urywa się w połowie zdania.

Mimo kontrowersyjnej fabuły, South of Midnight robi mocne wrażenie. Gra autentycznie przedstawia amerykański Południe—region o bogatej kulturze i złożonej historii. W istocie jest to rodzaj przewodnika, prezentującego słynne bagna, opuszczone wioski nad rzeką, tereny przemysłowe, Bourbon Street—serce Nowego Orleanu—i, oczywiście, legendarny parowiec, znak rozpoznawczy Luizjany. Chociaż Głębokie Południe jest niebezpieczne dla turystów z wielu powodów, przyciąga swoją mistyką i duchowym urokiem. Compulsion Games udało się oddać atmosferę regionu i podkreślić najlepsze aspekty gotyckiego zaplecza, uzupełnione oryginalną interpretacją lokalnego folkloru.

Z perspektywy rozgrywki, South of Midnight jest dość prosta—jest to liniowa przygoda, która łączy sekcje platformowe i walki na arenie. Lokacje są proste z minimalnymi odgałęzieniami, zwykle skrywającymi zasoby do ulepszeń. Strukturalnie gra najbardziej przypomina Uncharted i wspomniane wcześniej Alice: Madness Returns, co jest trochę rozczarowujące, ponieważ półotwarty świat w duchu najnowszego Tomb Raider byłby idealny. Zwłaszcza, że Głębokie Południe to unikalne miejsce dla gier, a lokacje tutaj są malownicze i szczegółowe.

Arsenal Hazel obejmuje różne umiejętności tkackie, które pomagają jej szybko poruszać się po rozległych poziomach. Twórcy wprowadzają je stopniowo, aby zaskoczyć graczy nowymi możliwościami. Na początku nauczysz się podwójnego skoku i ślizgania, jak w The Legend of Zelda: Breath of the Wild, potem biegania po ścianach, jak w Prince of Persia, co ostatecznie pozwala ci chwytać specjalne punkty i ślizgać się w powietrzu, jak w Prototype, i tak dalej. Jednak South of Midnight nie przytłacza graczy skomplikowanymi wyzwaniami platformowymi ani nie zmusza ich do obliczania każdego ruchu.

Niespodziewanie, Compulsion Games stworzyło platformówkę z responsywnymi kontrolami. Hazel natychmiast reaguje na polecenia, a podczas całej rozgrywki nie napotkaliśmy żadnych problemów z pokonywaniem przeszkód. Tylko od czasu do czasu bohaterka nie chwytała krawędzi, ale zazwyczaj działo się to z powodu niefortunnego kąta. Ogólnie rzecz biorąc, platformowanie jest komfortowe i bezstresowe. Dopiero pod koniec, gdy twórcy zaczęli łączyć umiejętności bez wprowadzania nowych mechanik, stało się nieco nużące biegać po ścianach i ślizgać się na szybowcu.

Po czwartym rozdziale, Hazel zdobywa animowaną zabawkę o imieniu Crouton, którą można rzucać przez przeszkody i kontrolować zdalnie. Otwiera to dodatkowe wyzwania—mini-lochy, w których musisz dotrzeć do dźwigni lub zasobów, unikając pułapek i niebezpiecznych mrówek. Każdy loch jest unikalny pod względem trudności i koncepcji.

Jednak sekcje walki są słabym punktem South of Midnight. Bitwy odbywają się na odizolowanych arenach, gdzie fale Hauntów—demonicznych inkarnacji ludzkiego bólu i smutku—atakują, stopniowo przejmując rodzinne miasto bohaterki. Na początku wydaje się, że istnieją tylko trzy typy wrogów, ale ich różnorodność wzrasta w miarę postępów. Niektórzy angażują się w walkę wręcz, inni zakażają obszar korupcją, wypuszczają wybuchowe muchy lub wzmacniają swoje pobratymców.

Hazel ma kilka ruchów walki: «Weaving» ogłusza wrogów, podczas gdy «Thread Grab» i «Thread Push» pozwalają jej ciągnąć i popychać przeciwników. Crouton również pomaga w walce: jeśli rzucisz go w wroga, opęta go i zacznie atakować innych.

Gra oferuje prosty system ulepszania: możesz zwiększać umiejętności i odblokowywać nowe zdolności, takie jak podwójny sprint czy atak obszarowy. Aby to zrobić, musisz zbierać «bawełnę» podczas eksploracji lokacji. Niestety, umiejętności jest niewiele, a nie ma możliwości eksperymentowania z budowami. W rezultacie sceny walki wydają się sterylne i szybko stają się nużące z powodu monotonii.

Jednocześnie sam system walki jest angażujący i responsywny. Animacje ciosów, specjalnych ruchów i wykończeń wyglądają imponująco. Musisz ciągle manewrować, aby uniknąć uderzenia z tyłu. Szkoda, że deweloperzy nie rozszerzyli potencjału systemu, ograniczając się do szablonowych aren.

Gra oferuje kilka walk z bossami, które znacząco różnią się od standardowych aren walki. Na przykład, konfrontacja z aligatorem wymaga precyzyjnych uników przed atakami i terminowego użycia dzwonka, aby tymczasowo ogłuszyć wroga. Walka z Loup-Garou odbywa się w najlepszych tradycjach FromSoftware — wymaga precyzyjnych uników i reakcji na niespodziewane ataki. Chociaż zachowanie bossów opiera się na przewidywalnych wzorcach, co zmniejsza ogólny poziom trudności, te starcia wprowadzają potrzebną różnorodność do dość monotonnej rozgrywki.

Rozgrywka w South of Midnight podąża jasno określonym cyklem przez całą grę: sekcja platformowa jest następnie poprzedzona walką, potem następuje faza eksploracji z zbieraniem notatek i dzienników lokalnych mieszkańców, po czym cykl się powtarza — znów platformowanie, kolejna walka, a na końcu rozdziału napięta sekwencja pościgu przez liniową lokację. Prawdopodobnie po nieudanym doświadczeniu z eksperymentalną rozgrywką We Happy Few, deweloperzy postanowili nie podejmować ryzyka i oparli grę na sprawdzonej formule. Paradoksalnie, mimo że mają doskonałą podstawę — dobrze przemyślany system walki, interesujące mechaniki i szczegółowe lokacje — Compulsion Games świadomie ograniczyło się do szablonowego podejścia, obawiając się niepowodzenia. To szczególnie niefortunne, ponieważ przy odważniejszej decyzji projektowej, South of Midnight mogłoby aspirować do bycia podobnym do The Legend of Zelda: Breath of the Wild.

Z wizualnego punktu widzenia, South of Midnight to pełnoprawny interaktywny kreskówka. Styl graficzny łączy ekspresyjność animowanego serialu Arcane: League of Legends z charakterystyczną animacją klatka po klatce przypominającą Spider-Man: Into the Spider-Verse. Rezygnując z modnego fotorealizmu na rzecz ręcznie rysowanej estetyki, deweloperzy podjęli absolutnie słuszną decyzję. Prezentacja wizualna jest naprawdę bez zarzutu.

Każda lokalizacja to starannie stworzony malowniczy obraz, zachęcający do dokładnego odkrywania świata. Błota bagienne lśnią akwarelowymi smugami w blasku zachodzącego słońca. Stylizowana Bourbon Street, przeniesiona do świata marzeń, łączy architektoniczne motywy historycznego Nowego Orleanu z psychodelicznymi neonowymi znakami. Nawet burza tutaj wygląda jak żywa rycina—błyskawice nie tylko błyskają, ale wydają się być wyryte w niebie.

Technika naśladująca malarstwo olejne nie tylko zdobi wizualizacje, ale zasadniczo odróżnia South of Midnight od innych projektów stworzonych na Unreal Engine 4. Postacie są stworzone w unikalnym stylu, łącząc tradycje Południowego Impresjonizmu z celowo «szorstką» animacją, tworząc wrażenie ręcznej pracy. Nawet animacje w grze prezentują najwyższy poziom szczegółowości: ruchy postaci są naturalne i płynne, bez zauważalnych szwów między przejściami. Takie podejście sprawia, że przebywanie w świecie gry jest naprawdę komfortowe.

Charakterystyczna stylizacja nadaje projektowi rozpoznawalny autorski akcent, pozwalając South of Midnight wyróżniać się wśród wielu innych gier. Artyści z Compulsion Games zdołali stworzyć jeden z najbardziej wizualnie oryginalnych projektów ostatnich czasów, gdzie artystyczna prezentacja harmonijnie łączy się z bogactwem rozwiązań estetycznych inspirowanych legendami amerykańskiego Południa.

Wizualna komponenta jest doskonale uzupełniona przez ścieżkę dźwiękową, która organicznie łączy fabułę, rozgrywkę i grafikę w jedną artystyczną całość. Każda lokalizacja i wątek poboczny są towarzyszone indywidualnymi kompozycjami muzycznymi i partiami wokalnymi, które mistrzowsko wzmacniają emocjonalny wpływ. Paleta dźwiękowa gry zawiera wszystkie niezbędne elementy do stworzenia autentycznej atmosfery Southern Gothic: od melancholijnego bluesa i mrocznego jazzu po folkowy bluegrass, tradycyjne amerykańskie melodie, chór, uroczysty organ kościelny, duszny banjo i poruszające skrzypce. Szczególną uwagę należy zwrócić na teksty piosenek, starannie dostosowane do konkretnych momentów fabularnych.

Jeśli chodzi o wykonanie techniczne, South of Midnight demonstruje doskonałą optymalizację. Gra konsekwentnie utrzymuje 60 FPS nawet na komputerach średniej klasy przy wysokich ustawieniach graficznych. Podczas testów napotkaliśmy tylko jeden przypadek awarii do pulpitu bez komunikatu o błędzie. Nie znaleziono żadnych innych istotnych problemów. Można powiedzieć, że deweloperzy z Compulsion Games zdołali stworzyć technicznie niemal bezbłędny produkt.

South of Midnight to najbardziej stylowa i przytulna gra w ofercie Xbox. Początkowo spotkał się z sceptycyzmem, projekt przekroczył wszelkie oczekiwania, prezentując unikalną interpretację południowego amerykańskiego folkloru — żaden inny produkt medialny nie wykazał takiej głębi w ujawnianiu tego tematu. Gra łączy oszałamiającą grafikę z jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych w nowoczesnym przemyśle gier. Wątki poboczne dotykają duszy i wywołują żywe emocje, podczas gdy główny wątek, mimo zauważalnej interwencji Sweet Baby Inc, utrzymuje jakość produkcji i skalę godną drogiego filmu animowanego.

Z perspektywy projektowania gier, sprawy nie wyglądają tak różowo. Gra oferuje angażującą, choć dość prostą, rozgrywkę platformową, gdzie różnorodne metody ruchu są zawsze ograniczone przez liniową strukturę lokacji. System walki jest dopracowany do perfekcji, ale cierpi na brak różnorodności — większość bitew przebiega według tego samego scenariusza, nie wykorzystując pełnego potencjału wbudowanych możliwości.

Mimo posiadania wszystkich komponentów prawdziwego arcydzieła, deweloperzy z Compulsion Games, ucząc się na gorzkim doświadczeniu We Happy Few, postanowili nie podejmować ryzyka. Zamiast odważnych eksperymentów, zamknęli swoje pomysły w bezpiecznych ramach tradycyjnej przygody — chociaż wykonanej z nieskazitelną dbałością o szczegóły wizualne i narrację. Ten świadomy konserwatyzm budzi pewien żal, ponieważ przy odważniejszym podejściu projekt mógłby aspirować do znacznie więcej. Niemniej jednak, South of Midnight przekonująco demonstruje rzemiosło studia, pozostawiając nas z niecierpliwością oczekujących ich następnej pracy, w której miejmy nadzieję, pełny potencjał zostanie w pełni zrealizowany.