TOP-10 Gier z Głębokimi Systemami Walki Jak w Kingdom Come

Duologia Kingdom Come jest zapamiętana za swoje nietypowe mechaniki pojedynków z użyciem broni białej, w których trzeba wybrać jeden z pięciu kierunków ataku i obrony. Ale to nie jest jedyna gra z niestandardowym systemem walki. Postanowiliśmy przypomnieć inne projekty, w których podstawowe mechaniki walki mieczem wymagały czasu na opanowanie.

Sifu wygląda jak zwykła gra akcji z perspektywy trzeciej osoby. Ale w istocie mamy przed sobą pełnoprawną grę walki. Są ciosy, które są połączone w zestawy, a trzeba uderzać ściśle w określonym momencie, zazwyczaj pomiędzy atakami przeciwnika. W pozostałym czasie trzeba unikać ataków wroga. W tym celu używa się czterech różnych ruchów — blok, uniki, parowanie i unikanie, które mogą być górne i dolne.

Opanowanie podstawowych mechanik nie jest takie trudne. Trudności zaczynają się, gdy musisz walczyć z grupą agresywnie nastawionych ludzi jednocześnie. Ważne jest, aby mieć każdego z nich na oku, umiejętnie bronić się przed ich ciosami i kontratakować w odpowiednim momencie. Zawodnicy z bronią wręcz zasługują na szczególne wyróżnienie. Musisz stosować specjalne taktyki przeciwko nim, co pozwala pozbawić ich przewagi.

Zestaw dostępnych ruchów bezpośrednio zależy od tego, jakie umiejętności masz rozwinięte. W Sifu kluczowe jest, aby dostępne techniki odpowiadały twojej taktyce. Błąd w rozdzielaniu punktów doświadczenia może uniemożliwić ukończenie gry.

Na pierwszy rzut oka Dark Souls jest standardowe — silne i słabe ataki, blok i uniki. Jednak po pierwszej walce okazuje się, że każda akcja zużywa wytrzymałość, więc nie będziesz mógł długo chować się za tarczą ani cały czas unikać. Musisz balansować pomiędzy blokowaniem a unikami i własnymi atakami. Później odblokują się specjalne bronie z unikalnymi atakami, na przykład silne ataki z Wielkiej Topory Czarnego Rycerza wykonuje się w skoku. A z czasem możesz nauczyć się parować, co radykalnie zmieni twoje wyobrażenia o walkach w Dark Souls. Jeśli chcesz, walkę wręcz można uzupełnić destrukcyjną magią.

Jednak jednocześnie nie będziesz w stanie opracować uniwersalnej taktyki, która pasowałaby do każdego wroga. Wiele mobów i bossów ma specjalne umiejętności, do których musisz się dostosować. Szybkie ruchy Artoriasa i niesamowicie potężne ciosy mieczem, nieprzewidywalna magia Manusa, która wymaga działania niemal losowo, konieczność odpierania hord szkieletów podczas walki z Nitą — jest wiele przykładów. As a result, wykorzystujesz swoją wiedzę o walce w Dark Souls, wybierasz broń, która pasuje do twojej taktyki, uczysz się typów ataków konkretnego wroga i próbujesz go pokonać. Ale jeśli to wydaje się dla ciebie niewystarczające, gdy grasz ponownie na "Nowa Gra +" (i wyżej), znane potwory mają niezwykłe ruchy, które ponownie zmuszają cię do działania w inny sposób.

Kontrola to to, co przestraszyło graczy, gdy po raz pierwszy zaczęli grać w Gothic na początku lat 2000. Cechą gry jest to, że nie wystarczy nacisnąć przycisku ataku, aby główny bohater zaatakował wroga. Musisz dodać klawisze ruchu. W ten sposób możesz zadawać ciosy proste i boczne, a także blokować ataki wroga. Tak, okazuje się, że to rodzaj anaKingdom Come log, chociaż trochę uproszczony. Jednak w Gothic, oprócz ludzi, są także potwory, przed którymi nie możesz się obronić. Będziesz musiał skakać na bok, a najlepiej, przejść za ich plecy.

W miarę zdobywania poziomów opanujesz nowe umiejętności i lokalne kombinacje. Jednak twoi przeciwnicy również staną się silniejsi. Na wysokim poziomie trudności, Gothic nie jest łatwiejszy niż Dark Souls. Niektórzy gracze grają w Dark Souls jako mag, co znacznie ułatwia im życie. Ale w Gothic nauczysz się rzucać zaklęcia dopiero po kilku dziesiątkach godzin gry. A przed tym będziesz musiał walczyć kijem lub mieczem.

Zauważ, że w Gothic 3zrezygnowali z skomplikowanej walki. Tam prawie każdego wroga można było "kliknąć" na śmierć.

Wszystkie gry w serii Devil May Cry , z wyjątkiem rebootu z 2013 roku, mają skomplikowany system walki. Dante ma wiele ruchów, które można łączyć w kombinacje, ale ważne jest, aby obserwować działania wroga i poprawnie blokować ich ataki. Łowca demonów może również zmieniać style walki, co bezpośrednio wpływa na zdolności bohatera.

Jednak do tego artykułu włączyliśmy piątą część z prostego powodu — nie ma jednego ani nawet dwóch, ale trzech głównych bohaterów. Nero ma diabły, specjalne mechaniczne protezy, które zastępują jego prawą rękę. Jest ich 12, a każda z nich ma swoje unikalne ataki specjalne. "Ragtime" spowalnia czas, "Bouncer" pozwala rzucać wrogami z dużą siłą, "Gerbera" uderza przeciwników z dystansu, i tak dalej. Żonglowanie diabłami pozwala rozwijać własne unikalne taktyki.

A V nie może bezpośrednio atakować demonów, ale używa swoich familiarnych, którzy wykonują całą pracę za niego. Chłopak musi wybrać, kogo zaatakować jako pierwszego i w porę unikać ataków.

Podczas kampanii fabularnej Devil May Cry 5, bohaterowie będą się ciągle zmieniać. Dlatego będziesz musiał opanować taktykę walki dla każdej z trzech postaci.

Debiutancki projekt Don’t Nod, autorów Life is Strange i Vampyr. Dziś wielu uważa go za najbardziej niedocenianą grę studia. Porusza pytania o wartość wspomnień, zdolność do ich zastępowania i usuwania. Fabuła jest tutaj zrealizowana w najlepszych tradycjach cyberpunku. Ale w kontekście tego artykułu interesuje nas rozgrywka Remember Me.

System walki oparty jest na ruchach kombinacyjnych, które gracz tworzy samodzielnie. Ciosy mogą zadawać obrażenia, przywracać zdrowie głównego bohatera, przyspieszać ładowanie specjalnego ruchu lub wzmacniać efekt poprzedniego ataku. W sumie możliwe jest uzyskanie około 50 tysięcy możliwych kombinacji. Co więcej, na wysokim poziomie trudności będziesz musiał zrozumieć wszystkie subtelności i eksperymentować z kombinacjami, aby opracować najbardziej efektywną opcję.

Ten slasher od Treyarch ma tak zaawansowany system walki, że gra może być nazywana symulatorem szermierki. Ciało głównego bohatera i jego ręka z bronią są kontrolowane niezależnie od siebie. Pchnięcia można wykonywać z różnych pozycji, na przykład podczas biegu lub skoku. A model fizyczny poprawnie oblicza efekt uderzenia w zależności od siły ciosu. Die by the Sword pozwala na dźganie i cięcie, uderzanie przeciwników z boku i celowanie w konkretną część ciała, na przykład w gardło lub pachwinę. W rezultacie otworzył się ogromny zakres możliwości taktycznych, co pozwala na opracowanie własnej unikalnej strategii walki.

Co więcej, gracze byli zmuszeni do zrozumienia wszystkich zawirowań. Przeciwnicy są tutaj silni, kompetentnie kontratakują i nie wybaczają błędów. Należało poświęcić czas na opanowanie lokalnych sterowników, których z pewnością nie można nazwać wygodnymi. To właśnie do nich dziennikarze tamtych lat mieli zastrzeżenia.

W 2004 roku klasyczna seria Ninja Gaiden , znana od lat 80., została zrestartowana. Rozwój prowadził Tomonobu Itagaki, znany z pierwszych trzech części Dead or Alive. Jego gra o ninja okazała się tak trudna, że fani prosili o łatwiejszy tryb. It is curious that a similar situation happened with Devil May Cry 3: Dante's Awakening, which was released a year later.

System walki w Ninja Gaiden (2004) zawiera wiele niuansów, ale zrozumienie go zajmie trochę czasu. Na przykład, w zależności od tego, czy skaczesz, stojąc w miejscu, czy się poruszasz, ataki będą różne. A jeśli biegniesz, cios będzie zupełnie inny. Wrogowie łatwo przełamują blok, a czasami przewrócenie się nie wystarcza, aby uniknąć ataku wroga. Można to jednak połączyć ze skokiem, aby zwiększyć odległość uniku i ostatecznie uniknąć obrażeń. Szczególnie potężne ciosy będą wymagały nieuzasadnionej ilości czasu na przygotowanie, ale jeśli wchłoniesz esencję, która wypada z wrogów, naładowanie nastąpi natychmiastowo.

I chociaż walka nie jest zbyt intuicyjna, ma głębię i zmienność. Ponadto wiele zależy od wybranej broni. Kije nie są tak skuteczne jak zwykłe miecze, ale pozwalają utrzymać wroga na dystans i przeprowadzać serię szybkich ataków, a miecze dwuręczne są wolne, ale mogą zadać ogromne obrażenia. Gra ma również łuk i strzały, destrukcyjną magię oraz możliwość wykorzystania otoczenia do zniszczenia wrogów.

Ta gra oferowała wybór jednego z czterech bohaterów jako protagonistę — rycerza, barbarzyńcę, Amazonkę lub krasnoluda. Każdy z nich ma swoje własne cechy systemu walki i unikalny zestaw broni. W zależności od rodzaju ostrza, lista kombinacji i przycisków odpowiedzialnych za dany cios zmienia się.

Tarcza tutaj nie służy jako gwarantowane zbawienie przed atakami wroga. Jeśli jest zbyt krótka i nie chroni nóg bohatera, istnieje ryzyko utraty dolnych kończyn nawet podczas blokady. Możesz także uderzać w konkretne części ciała wroga, na przykład odciąć mu ręce, aby pozbawić go broni, lub zaryzykować i dźgnąć go prosto w głowę.

Ale to nie jest łatwe. Wrogowie są sprytni i współpracują, na przykład próbując otoczyć i zepchnąć cię w kąt. A rycerze mogą robić feinty, aby czekać na twoją reakcję, a następnie uderzyć niespodziewanie. Ale jeśli uda ci się sprawić, że jeden wróg zrani drugiego, zacznie się bójka, po której będziesz musiał tylko dobić ocalałych.

Pierwszą rzeczą, która zaskakuje w grze fabularnej od Capcom, jest edytor postaci. Wygląd bohatera bezpośrednio wpłynie na jego zdolności. Muskularny gigant będzie silny, ale mało prawdopodobne, że będzie w stanie wspiąć się na plecy ogromnego potwora. Atletyczny facet poradzi sobie z tym, ale nie będzie mógł nosić zbyt dużej wagi. Wysoki mężczyzna, dzięki swoim długim ramionom, będzie w stanie utrzymać wroga na dystans, ale łatwiej go znokautować.

Pod względem gatunku, Dragon's Dogma należy do RPG z systemem levelowania, dużym otwartym światem i wieloma postaciami, w tym takimi, które będą walczyć ramię w ramię z tobą. Jednocześnie, walka tutaj jest bliższa slasherowi. A ujawnia się w nieoczekiwany sposób podczas walk z lokalnymi bossami. Jeśli twój bohater może się na niego wspiąć, ma szansę zadać krytyczny cios, na przykład, wydłubać oczy sztyletem. Przypomina to Shadow of the Colossus z odnajdywaniem wrażliwych miejsc, które należy uderzyć mieczem.

Nie mówimy o głębokim, ale raczej nietypowym systemie walki. Walki w pierwszym "Wiedźminie" (Wiedźmin) różnią się od tego, co widzieliśmy w drugiej i trzeciej części serii. To nie jest gra akcji, ale gra rytmiczna, w której musisz w odpowiednim czasie nacisnąć lewy przycisk myszy. Tylko w takim przypadku będziesz w stanie pokonać lokalne moby i bossów. W zależności od rodzaju przeciwników i ich liczby, powinieneś wybrać odpowiednią postawę. W razie potrzeby możesz używać znaków.

Inną cechą oryginalnego "Wiedźmina" jest możliwość grania w grę z izometryczną kamerą, jak w Diablo. W takim przypadku dopuszczalne jest przeniesienie kontroli wyłącznie na mysz komputerową i całkowite zrezygnowanie z klawiatury.

Czy lubisz gry z złożonymi systemami walki? A może wolisz prostsze mechaniki? Podziel się swoimi opiniami w komentarzach!