Główne gry Silent Hill ocenione od najgorszej do najlepszej

Mimo kultowego statusu franczyzy, nie każdy projekt wydany pod marką Silent Hill zasługuje na twoją uwagę. Niektóre są tak niskiej jakości, że lepiej je całkowicie unikać. To szczególnie ważne, aby mieć to na uwadze, jeśli dopiero zaczynasz przygodę z serią. Na przykład, może grałeś w nowego Silent Hill f i zastanawiasz się, co spróbować dalej. Odpowiedź znajduje się w tym artykule: uporządkowaliśmy kluczowe tytuły od najsłabszych do najsilniejszych.

„Jak żucie białego chleba”, „Co by było, gdyby Michael Bay wyreżyserował sequel filmu Davida Lyncha” — tak fani opisują być może najgorszy tytuł w serii Silent Hill, po którym franczyza zniknęła z radarów na lata.

Opracowane przez czeskie studio Vatra Games, Silent Hill: Downpour stało się kulminacją ciemnej ery SH, kiedy marka została przekazana średniej wielkości zachodnim deweloperom. W wyniku tej niefortunnej decyzji seria straciła swoje mocne strony i rozmyła się w masie zapomnianych gier horror. Downpour jest najjaśniejszym przykładem tego. Przypomina bardziej taniego klona Alana Wake'a niż prawdziwego następcę: przytłoczonego powtarzalną i nudną rozgrywką, problemami technicznymi i niezwykle słabą fabułą.

Kolejny „zachodni” Silent Hill, który mógłby łatwo konkurować z Downpour o tytuł najgorszego. Fani nawet prowadzą żartobliwe debaty na temat tego, który z nich zdobywa koronę.

Silent Hill: Homecoming to ponura, liniowa gra przeładowana walkami z niewinspirującymi potworami. Można powiedzieć, że ma tylko jedną zaletę — przynajmniej w pewnym sensie przypomina część serii, czego nie można powiedzieć o Downpour. Tak, jest katastrofalnie zła, ale mimo to. Jej styl wizualny i ścieżka dźwiękowa Akiry Yamaoki to powody, dla których w ogóle pasuje do franczyzy.

Najlepszym sposobem na opisanie Silent Hill: Origins jest „zapomniany”. Jest bardziej kompetentny niż dwie wspomniane powyżej gry, ale nic specjalnego. Climax Studios starało się pozostać wierne klasycznemu Silent Hill: nastrojowa atmosfera, kreatywnie zaprojektowane potwory i zagadki. Jednak wynik jest schematyczny i brakuje świeżych pomysłów. Można w to zagrać, jeśli nie masz nic innego do roboty, ale zdecydowanie nie jest to odpowiednie miejsce, aby zacząć przygodę z franczyzą — mimo że jest przedstawiane jako prequel pierwszej gry.

Ostatni projekt japońskiego Team Silent i uderzający kontrast w porównaniu do Origins. Wielu fanów patrzy chłodno na Silent Hill 4: The Room nie dlatego, że zbyt ściśle trzyma się ustalonej formuły, ale dlatego, że tak daleko od niej odbiega.

Kiedy nadszedł czas na kolejny sequel, Team Silent postanowił spróbować czegoś nowego. Zamiast kolejnych ulic pokrytych mgłą, projektanci skupili się na mężczyźnie uwięzionym w swoim zamkniętym mieszkaniu. Jego pokój działa jako hub, z którego podróżuje przez portale do różnych poziomów. W trakcie gry mieszkanie zmienia się z bezpiecznej przystani w kolejne źródło horroru.

Koncepcja była fascynująca, ale wykonanie pozostawiało wiele do życzenia: elementy takie jak nieporęczne sterowanie psuły ogólne wrażenie.

Przełomowy jak na swoje czasy. Grafika obiektywnie się zestarzała, ale niesie ze sobą „oryginalny urok PlayStation”, który wielu niezależnych deweloperów stara się naśladować.

W latach 90. oryginalny Silent Hill udowodnił, że gry mogą poruszać dojrzałe, złożone tematy. Ten debiut Team Silent zapoczątkował gatunek horroru psychologicznego i wyróżnił się na tle Resident Evil dzięki niepokojącemu surrealistycznemu otoczeniu.

Ciekawie, że mgła, która stała się znakiem rozpoznawczym serii, została początkowo wprowadzona jako sztuczka optymalizacyjna, aby ukryć zasięg rysowania. Team Silent zdołał przekształcić techniczne ograniczenie w potężne narzędzie do budowania napięcia.

Można powiedzieć, że to najstraszniejszy i najbardziej dopracowany projekt Team Silent. Podkreśla czysty terror bardziej niż melancholię. W Silent Hill 3czujesz, jakbyś zstępował do samego piekła — nie jest to złe porównanie, biorąc pod uwagę religijne motywy centralne dla fabuły.

W dniu premiery Silent Hill 3 był chwalony za nowoczesną grafikę, a nawet dwie dekady później wciąż wygląda dobrze. Deweloperzy również dopracowali sterowanie i system walki — od dawna słaby punkt franczyzy.

Niezniszczalna klasyka, która nie potrzebuje wprowadzenia. Silent Hill 2 wciąż może poszczycić się jedną z najgłębszych narracji w historii gier wideo. To unikalne połączenie japońskiego horroru i zachodnich wpływów kulturowych. Silent Hill 2 był inspirowany Solaris Stanisława Lema, filmami Davida Lyncha i kultowymi filmami grozy, takimi jak Drabina Jakuba.

Drugi tytuł opowiada złożoną historię o mężczyźnie pogrążonym w żalu, który otrzymuje list od swojej zmarłej żony. Jego narracja wciąż prześladuje graczy do dziś, z niezliczonymi esejami analizującymi jej wiele warstw znaczeniowych.

Kiedy ujawniono, że polski Bloober Team remakuje jedną z największych gier horror, fani byli głęboko zaniepokojeni — w końcu studio nie było znane z arcydzieł. Jednak ostateczny wynik okazał się znacznie lepszy, niż się spodziewano.

Remake Silent Hill 2 skutecznie modernizuje grę do dzisiejszych standardów. Deweloperzy zachowali atmosferę i fabułę oryginału, jednocześnie rozwiązując wiele wad klasyka. Narracja uderza jeszcze mocniej dzięki nowym aktorom, walka i sterowanie zostały znacznie poprawione, a potwory i atmosfera są bardziej przerażające niż kiedykolwiek dzięki nowoczesnej grafice.

Jak już wspomniano, Silent Hill f jest technicznie spin-offem, więc nie jest uwzględniony na tej liście. Ale jeśli jesteś ciekaw, jak dobrze się udało i jak bardzo uchwyciło ducha franczyzy, zdecydowanie powinieneś przeczytać naszą recenzję.

A co z tobą? Jak byś ocenił gry Silent Hill? Podziel się swoimi przemyśleniami w komentarzach.