Najstraszniejsze momenty w grach niehorrorowych (ostrzeżenie o spoilerach)

As strange as it may sound, terrifying scenes in games that aren’t actually horror titles can often leave a stronger impression than full-blown horror games. Maybe it’s the contrast against the rest of the experience, or perhaps it’s just the element of surprise. After all, when you launch a horror game, you’re mentally prepared for what’s to come. In this article, we’re highlighting the most unexpectedly frightening moments in games that aren’t technically part of the horror genre.

Vampire: The Masquerade — Bloodlines jest pełen mrocznych miejsc i niepokojących momentów, ale horror jest generalnie tylko jednym z wielu tematów, które Troika Games wplata w doświadczenie. To się zmienia, gdy docierasz do opuszczonego Ocean House Hotel. Nagle horror staje się głównym tematem, a przez krótki czas VtM:B zamienia się w nieoficjalną adaptację Lśnienia.

Przyciemnione światła, skrzypiące podłogi, upiorny śmiech, latające garnki, wybuchające lampy i cieniaste postacie z toporami — jesteś uwięziony w nawiedzonym domu z złowrogim poltergeistem. Po raz pierwszy w grze naprawdę czujesz się bezbronny. A biorąc pod uwagę, że grasz jako potężny wampir, to nie małe osiągnięcie.

Jeśli opowiesz się po stronie Solomona Reeda zamiast Songbird w rozszerzeniu Phantom Liberty do Cyberpunk 2077, trafisz do tajnego bunkra, który kiedyś służył do eksperymentów z AI. Teraz opuszczony, obiekt stał się gniazdem zepsutych sztucznych inteligencji, które pragną zaszkodzić ludzkości. Łączą się z Songbird, aby przejąć kontrolę nad niepowstrzymywanym robotem, który zaczyna dynamicznie cię ścigać — podobnie jak Xenomorf w Alien: Isolation. Nie możesz go zabić. Możesz tylko się ukrywać.

Niektórzy gracze uznali tę sekwencję za szokującą, nie tylko z powodu zmiany tonu, ale samego gatunku. Nie każdy lubi stealth horror z niepokonanymi prześladowcami. CD Projekt RED wiedział, że to będzie kontrowersyjne, ale mimo to poszedł naprzód. Dla fanów horroru to genialny i niepokojący objazd — i z łatwością najbardziej unikalna misja w całej grze.

Na początku w Subnautica, oceaniczny świat wydaje się spokojny. Pływasz przez tętniące życiem, obce rafy koralowe, podziwiasz dziwne ryby, zbierasz zasoby i budujesz bazy. Okazjonalne stworzenie przypominające rekina może cię przestraszyć, ale nie ma powodu do prawdziwego strachu — aż do momentu, gdy musisz zbadać głębsze wody. Wtedy gra zamienia się w koszmar dla każdego z thalassofobią.

Im głębiej nurkujesz, tym większe szanse na spotkanie ogromnych, przerażających stworzeń, które czają się w głębinach. Niektóre Lewiatany są tak ogromne, że twój podwodny pojazd wygląda jak piłeczka pingpongowa obok nich. I mimo ich rozmiaru, są alarmująco zwinne. Jest pewien rodzaj paniki, który ogarnia cię, gdy dostrzegasz drapieżnika wielkości autobusu krążącego w mętnej wodzie — i nie masz pojęcia, z której strony zaatakuje.

Jedna z najbardziej omawianych misji w grach, „Rabowanie Kołyski” z Thief: Deadly Shadows, zdobyła nawet swoją własną stronę na Wikipedii — i to z dobrego powodu. To atmosferyczne arcydzieło horroru, które sprawia, że cała gra staje się bardziej zapadająca w pamięć.

Shalebridge Cradle było kiedyś azylem, później przekształconym w sierociniec, zanim spłonęło w tajemniczych okolicznościach. Kiedy przybywasz, nie ma strażników ani wrogów. Jest przerażająco cicho — tylko odległe krzyki i bełkotliwe szepty odtwarzane do tyłu. Następnie duch kontaktuje się z tobą w sprawie pomocy, a wszystko się zaostrza. Paranormalne wydarzenia się rozwijają, przerażające byty się pojawiają, a ty jesteś wciągany głębiej w tragiczną historię byłych mieszkańców budynku.

Debiutancki soulslike od FromSoftware Demon’s Souls jest już intensywny dzięki swojej surowej trudności, ale Hidetaka Miyazaki poszedł o krok dalej w Wieży Latria — dodając pełnoprawny horror.

Obszar ma dwa segmenty, z najbardziej przerażającym będącym więzieniem. Gracze muszą poruszać się po klaustrofobicznych korytarzach wypełnionych niebezpiecznymi wrogami przypominającymi mind flayerów. Łatwo się zgubić w powtarzalnych celach, a niepokojące krzyki echem rozbrzmiewają przez korytarze. Jeden z więźniów nawet śpiewa przejmującą melodię, która echem odbija się w twoich uszach, gdy szukasz drogi naprzód.

W remaku Wieża Latria jest jeszcze bardziej przerażająca dzięki ulepszonej grafice — zwłaszcza oświetleniu — i udoskonalonym efektom dźwiękowym.

Czy platformówka 2D może być przerażająca? Metroid Dread mówi tak — zwłaszcza gdy pojawiają się roboty E.M.M.I. Te śmiertelne maszyny patrolują wyznaczone strefy, przyciągane dźwiękiem, i mogą zabić protagonistę natychmiast, jeśli nie uda ci się precyzyjnie wyczuć momentu kontrataku.

Nie możesz ich zniszczyć, chyba że znajdziesz tymczasowe ulepszenie broni. Do tego czasu twoje jedyne opcje to stealth — używając maskowania dźwięku i optycznego kamuflażu — lub desperacki bieg przez labirynt. Tak czy inaczej, te segmenty to nerwowe próby przetrwania.

Najbardziej niezapomniana część Metro 2033 to twoja podróż do biblioteki. To tam spotykasz najbardziej przerażających wrogów w grze: tzw. bibliotekarzy. Są niezwykle potężni, ale to ich niepokojące zachowanie sprawia, że wyróżniają się.

Te bestie nie atakują na widok. Najpierw cię obserwują. Jeśli odwrócisz się plecami, skaczą — jak prawdziwe drapieżniki. Te spotkania przypominają historie o zachowaniu niedźwiedzi i goryli, co sprawia, że strach wydaje się ugruntowany i niepokojąco realny.

Ten poziom traumatizował całe pokolenie. Każdy obszar w Half-Life 2 ma unikalny zwrot w rozgrywce — a zwrot Ravenholm to horror. Przez kilka godzin gra staje się przerażającą podróżą przez opuszczone miasteczko górnicze opanowane przez zombie.

Amunicja jest rzadka, wrogowie są przerażający — zwłaszcza szybkie zombie — a broń grawitacyjna staje się twoim kołem ratunkowym, pozwalając ci walczyć z tym, co tylko możesz znaleźć. To mistrzowska lekcja w horrorze środowiskowym.

Red Dead Redemption 2 ma więcej niż kilka niepokojących momentów — od widzeń wampirów po UFO — ale nic nie przebije Night Folk. Ci dzicy zabójcy nawiedzają bagna Lemoyne.

Ich motywy są niejasne — może są kanibalami lub szalonymi kultystami — ale pojawiają się tylko po zmroku. Możesz zobaczyć, jak zrzucają ciała lub, co gorsza, atakują cię w milczeniu. Używają łuków i ostrzy, komunikują się zwierzęcymi dźwiękami i poruszają się z przerażającą stealth.

Outer Wilds to urocza indie przygoda kosmiczna z niewielkim śladem horroru — aż do momentu, gdy dotrzesz do Ciemnego Bramble. Ta fragmentaryczna planeta to splątana masa kolczastych korzeni, mgły i teleportujących korytarzy.

Wewnątrz napotkasz ryby anglerfish — potworne stworzenia przypominające drapieżniki głębinowe. Używasz świecących nasion do nawigacji, ale ryby również używają światła jako przynęty, wciągając cię w swoje szczęki. Są ogromne i mogą połknąć twój statek w całości.

To wszystko na teraz — ale oczywiście nie omówiliśmy wszystkich przerażających niespodzianek, które tam są. Jakie momenty horroru w grach niehorrorowych najbardziej zapadły ci w pamięć? Podziel się nimi w komentarzach!