Najtrudniejsze gry wideo wszech czasów

Have you ever caught yourself thinking many modern games feel too easy? All around are simple indies, arcade shooters, and interactive movies. Sometimes you want a real challenge and the pain of pushing through. We’ve gathered several dozen projects that will give you exactly that.

Zacznijmy od ucieleśnienia „hardcore”. W dzisiejszych czasach nawet osoby dalekie od branży wiedzą, że Dark Souls może zagrażać twojej psychice.

Dark Souls jest duchowym następcą równie surowego Demon's Souls z 2009 roku. Osobą, która zszargała nerwy milionów, jest Hidetaka Miyazaki. W zasadzie stworzył gatunek souls-like, który był jak powiew świeżego powietrza wśród interaktywnych filmów i skryptowanych strzelanek, które rzadko stawiały wyzwania graczom.

Jeśli w jakiś sposób pominąłeś gry z serii Souls, koniecznie spróbuj. Seria wydaje się naprawdę trudna tylko podczas twojego pierwszego przejścia. Po tym nauczysz się niuansów i staje się znacznie łatwiejsza.

Kolejna gra od wielkiego i strasznego Hidetaki Miyazakiego. Łuk fabularny jest podobny do poprzedniego tytułu: niewiarygodna trudność na początku, a potem prawdziwa radość, gdy zrozumiesz, co trzeba zrobić, aby wygrać. Niewiele gier to oferuje.

Mimo wspólnego DNA, “Sekiro” różni się od swojego starszego brata Dark Souls. Jest tu ukierunkowana narracja z wyraźną fabułą i elementami pionowej rozgrywki. W każdej chwili możesz nie tylko unikać lub toczyć się, ale także użyć hakiem, aby wskoczyć na pobliski dach. Ta pozornie mała zmiana sprawia, że gra jest znacznie bardziej dynamiczna.

Zauważ, że aby pokonać Sekiro: Shadows Die Twice potrzebujesz niemal błyskawicznych refleksów. Mówiąc to, jeśli nie rzucisz swojego pada o ścianę po kilku nieudanych próbach z bossem, twoja szybkość reakcji wzrośnie sama z siebie.

Postanowiliśmy wspomnieć o wszystkich hitach Miyazakiego. Czemu nie? Tak, te tytuły są podstawą takich list, ale to nie czyni ich gorszymi.

Bloodborne zadebiutowało wyłącznie na PS4 w 2015 roku. Zawiera wszystko, co kochamy w Souls: zapamiętywanie rozmieszczenia wrogów i zestawów ruchów oraz doskonalenie swoich umiejętności. Wbrew twierdzeniom niektórych graczy, rozgrywka nie jest łatwiejsza niż w innych tytułach FromSoftware, a atmosfera jest dusząca i wciągająca.

Gotycka wiktoriańska Anglia, pitch-black noc, wilkołaki i inne abominacje. Wędrując po tym świecie w ciemnym płaszczu z ogromną siekierą w ręku, naprawdę czujesz się jak lokalny Van Helsing. Na początku będziesz wątpliwym Łowcą, ale w miarę postępów nauczysz się przecinać potwory z jedną ręką związaną.

Fabuła The Binding of Isaac opiera się na tytule biblijnym (Ofiarowanie Izaaka). Czasami naprawdę poczujesz się, jakbyś był w piekle. Przygotuj się na wielokrotne powtarzanie poziomów, aby w końcu zabić bossa lub przejść do następnego wyzwania. To standardowa rozgrywka roguelike, ale osoby, które nie są zaznajomione z tym gatunkiem, mogą potrzebować rehabilitacji później. Powrót do normalnego życia po wszystkich bossach i próbach Izaaka nie jest taki łatwy.

Tęsknisz za starymi platformówkami, które zmuszają cię do badania każdego centymetra poziomu? Cuphead idealnie się w to wpisuje.

Cuphead to klasyczna gra typu side-scroller, w której przemierzasz różnorodne lokacje, strzelasz do przeciwników, a co najważniejsze, walczysz z bossami. Każde starcie z bossem to niezapomniane wyzwanie. Pomimo kreskówkowej grafiki, gra może spalić twój układ nerwowy, jeśli nie cały, to przynajmniej jego większość. Mówiąc o wizualach:

Gra jest stylizowana na klasyczne kreskówki Disneya z lat 30. i 40. XX wieku. Nawet główni bohaterowie nawiązują do Myszki Miki i równie popularnego Oswalda Szczęśliwego Królika. Szacunek dla twórców za ręczne rysowanie wszystkiego. Każda klatka została ożywiona na papierze przez profesjonalnych artystów. Nie wszystkie nowoczesne filmy animowane traktują 2D tak poważnie.

W I Wanna Be the Guy, poziomy są najtrudniejszym elementem. Każdy centymetr jest wypełniony niebezpieczeństwami. Noże i inne ostre przedmioty lecą w stronę protagonisty „The Kid”, który dąży do tego, aby w końcu stać się „The Guy”. Droga do celu nie będzie tylko pełna cierni… będzie krwawa i brutalna.

Jak w większości gier tutaj, bądź gotowy do powtarzania każdego etapu dziesiątki razy. Bez zapamiętania rozmieszczenia przeszkód, nie posuniesz fabuły naprzód. Mimo swojej pozornej prostoty, I Wanna Be the Guy może naprawdę sprawić, że będziesz się trząsł, szczególnie gdy nóż znikąd zabije cię kilka cali od mety.

Super Meat Boy jest pod wieloma względami podobny do I Wanna Be the Guy. Zmagasz się z poziomami wypełnionymi piłami, kolcami, nożami i innymi narzędziami śmierci.

Nie grasz jako „The Kid”, ale jako kawałek antropomorficznego mięsa. Każda śmierć zostawia ogromną kałużę krwi na miejscu. Ten wizualny wybór pokazuje, ile wysiłku wymagał dany poziom. Czasami karmazynowy „koc” pokrywa niemal całą mapę, więc po ukończeniu czujesz, że zapłaciłeś potem i krwią.

Myślisz, że indie oznacza monotonne, melancholijne symulatory chodzenia? Niekoniecznie.

W N++ grasz jako ninja. Tak jak w Super Meat Boy, twoim zadaniem jest pokonanie śmiertelnych poziomów. Najmniejszy błąd oznacza śmierć i restart. Zapamiętaj szczegóły zagrożeń, trafiaj w odpowiednie momenty i bądź niezwykle ostrożny.

Ból i cierpienie nie są zarezerwowane tylko dla dużych platform. W 2013 roku internet oszalał na punkcie „prostej” gry o ptaku fruwającym między rurami. Brzmi jak fabuła kreskówki dla dzieci, prawda? Niekoniecznie. Z powodu Flappy Bird, ludzie tłukli telefony młotkami, rzucali nimi w ściany i mieli napady złości. Dlaczego ta szaleństwo?

Musisz pomóc ptakowi latać między pionowymi rurami. Każde stuknięcie sprawia, że macha skrzydłami. Stuknij za wcześnie, a uderzysz w górną rurę, za późno – w dolną. Na początku ponowne uruchomienie nie denerwuje, ale gdy już opanujesz grę i uda ci się, powiedzmy, przejść sto rur, utrata rekordu może wprawić cię w szał.

Czasami nie potrzebujesz bossów, którzy atakują tysiąc razy na sekundę, aby gra była trudna. Możesz to zrobić elegancko z realizmem. To właśnie wybrał Daniel Vavra, twórca pierwszej Mafii, dla swojego najnowszego projektu.

W Kingdom Come Deliverance musisz nieustannie monitorować zdrowie i wygląd protagonisty oraz dosłownie nauczyć go wszystkiego. Jeśli nie podniesiesz Inteligencji, Henry nie będzie w stanie poprawnie czytać, co komplikuje niektóre zadania. Walki na początku również będą trudne: nie jest mistrzem fechtunku, tylko synem kowala.

Nauczysz się wszystkiego razem z bohaterem, a nauka, jak wiemy, nie jest łatwa.

Typowa gra survivalowa, ale z kilkoma istotnymi różnicami w porównaniu do innych.

W SCUM, podobnie jak w Kingdom Come Deliverance, nacisk kładzie się na maksymalny realizm wszystkiego, co się dzieje. Jeśli musisz przejść przez rzekę po drodze, bądź gotowy, aby wysuszyć swoje ubrania później. W przeciwnym razie twój bohater zacznie marznąć i umrze z hipotermii.

Oprócz natury i potrzeb fizjologicznych twojej postaci, inni gracze będą ciągle stawać ci na drodze. Oczywiście, w projekcie wieloosobowym nikt nie pozwoli ci spokojnie wędrować i eksplorować otoczenie. Musisz zawsze być czujny.

Kolejna gra z silnym naciskiem na realizm. Jeśli myślisz, że wojna wygląda jak klasyczne filmy akcji z lat 80., Arma 3 szybko pozbawi cię tej iluzji.

Główną atrakcją trzeciej części Arma jest tryb wieloosobowy, który koncentruje wszystkie hardcore'owe elementy. Najlepiej gra się w to z przyjaciółmi, aby w pełni docenić głęboką taktyczną podstawę gry. Nie możesz po prostu pędzić na oślep przez mapę—taka lekkomyślność będzie ukarana. Kluczem do sukcesu w Arma 3 jest skoordynowana praca zespołowa.

Ballistyka strzelanki również stoi na najwyższym poziomie. Podczas strzelania musisz brać pod uwagę nie tylko pozycję wroga, ale także prędkość wiatru, swoją postawę i charakterystyki broni. Strzelanie z biodra nigdy nie doprowadzi cię tutaj do zwycięstwa.

Kolejny przedstawiciel gatunku roguelike, stylizowany na 2D platformówkę.

Poziomy w Dead Cells są generowane proceduralnie, podobnie jak statystyki broni rozsianych po każdej lokacji. Jak to zwykle bywa w roguelikach, nie ma tutaj punktów kontrolnych. Śmierć oznacza rozpoczęcie gry od samego początku, niezależnie od tego, jak daleko się posunąłeś.

Ciekawe, że deweloperzy pierwotnie zamierzali stworzyć klasyczną grę typu tower defense, w której broniłbyś fortecy przed hordami zombie. Ich plany zmieniły się po wydaniu innej gry z naszej listy — The Binding of Isaac. Zainspirowani przygodami Isaaca, zespół postanowił stworzyć zupełnie inną grę — tę, którą znamy dzisiaj.

Oryginalne Battletoads zostało wydane w 1991 roku jako konkurent popularnych wówczas Żółwi Ninja.

Gra szybko zdobyła status kultowej, dzięki nie tylko uzależniającej rozgrywce, ale także niesamowitej trudności. Kreskówkowa grafika nie powstrzymuje Battletoads od wymagania błyskawicznych refleksów i cierpliwości wojownika od swoich graczy.

Jeśli zdecydujesz się spróbować, przygotuj się na spocone dłonie, chęć wezwania terapeuty, a może nawet bufonofobię — lęk przed żabami.

Kolejna retro gra na naszej liście. Tym razem to klasyczny strzelanka z widokiem z góry.

Hotline Miami przypomina wczesne tytuły Grand Theft Auto . Zbrodnia, wiadra krwi i niesamowita ścieżka dźwiękowa utrzymują cię zaangażowanym każdą minutę. Wrogowie umierają szybko, ale wyzwanie polega na tym, że protagonista również pada martwy po jednym ciosie. Każda śmierć oznacza powtórzenie całego poziomu od nowa.

Nic dziwnego, że sukces serii Dark Souls zainspirował innych deweloperów do podjęcia podobnych działań. Jednym z najbardziej znaczących tytułów w stylu Soulslike jest Nioh.

Opracowane przez Team Ninja — studio odpowiedzialne również za Ninja Gaiden — gra oferuje własną interpretację formuły, osadzoną w średniowiecznej Japonii. Zamiast wymyślać całkowicie nowych bossów, twórcy wprowadzili graczy w świat stworzeń z japońskiej mitologii.

Nioh również nie brakuje trudności. Wrogowie zabijają szybko i boleśnie. Często pojawia się pokusa, by się poddać. Ale jeśli uda ci się wytrwać i ukończyć grę, słodki smak zwycięstwa pozostanie z tobą na długo.

Gra, która nie zmusi cię do powtarzania każdego poziomu dziesięć razy. Protagonista nie umiera od przypadkowej kuli czy cięcia mieczem. Wyzwanie leży gdzie indziej.

Zamiast doskonalić refleksy czy zapamiętywać wzory ataków wrogów, Dzień macki Remastered zmusza cię do rozwiązywania skomplikowanych zagadek. Legendarny projektant gier Tim Schafer zadbał o to, aby gracze spędzali godziny wpatrując się w ekran i klikając w każdy zakątek widocznego obszaru.

Bez przewodników czy wskazówek online, ukończenie tej przygody może zająć dziesiątki godzin. Więc jeśli twój przyjaciel ciągle chwali się Platyną w Dark Souls lub Bloodborne, zasugeruj mu Dzień Macki. To postawi go na miejscu.

Jak widać, nie tylko gry akcji mogą być trudne. Oto kolejny przykład — gra przygodowa point-and-click Deponia.

Historia śledzi Rufusa, lekkomyślnego marzyciela, który przypadkiem spotyka tajemniczą księżniczkę Goal. Razem wyruszają w zabawną i fascynującą przygodę.

Łamigłówki, podobnie jak te w Dniu Macki, mogą zająć godziny do rozwiązania. Absurd niektórych z nich sprawi, że zakręci ci się w głowie, ale i tak będziesz chciał grać dalej — twórcy napisali wciągającą i naprawdę humorystyczną historię, od której trudno się oderwać.

Wiele osób nazywa Salt And Sanctuary 2D Dark Souls — i to przezwisko pasuje idealnie.

Głównym zadaniem jest zbieranie soli upuszczonej przez pokonanych wrogów i przynoszenie jej do sanktuariów. Wyzwanie polega na tym, że większość przeciwników jest co najmniej dwa razy większa od ciebie — a żaden z nich nie zamierza łatwo oddać swojej cennej soli.

Często umrzesz, próbując odzyskać utracone zasoby. Zwracanie uwagi na swój ekwipunek i ulepszenia jest kluczowe, ponieważ niektórzy wrogowie mogą być pokonani tylko przy użyciu specyficznego sprzętu.

Według jego twórcy, Getting Over It with Bennett Foddy został stworzony wyłącznie dla cierpienia — więc jego obecność tutaj jest obowiązkowa.

Gra polega na wspinaniu się po surrealistycznych przeszkodach, używając tylko ogromnego młota, siedząc w kociołku. Brzmi absurdalnie? Tak też się to czuje. Miesza realizm — poruszanie się z takimi narzędziami byłoby rzeczywiście niemożliwe — z celową, karzącą trudnością na zdradliwych poziomach.

Getting Over It with Bennett Foddy doskonale oddaje agonię wspinaczki w górę i ból upadku na sam dół.

Mimo swojej miażdżącej trudności (szczególnie w rozszerzeniu Shadow of the Erdtree ), Elden Ring stał się najpopularniejszą i najbardziej udaną grą FromSoftware do tej pory: sprzedano ponad 30 milionów egzemplarzy. A sądząc po statystykach Steam, gracze nie zniechęcają się wyzwaniem — ponad 44% spędziło ponad 100 godzin. Imponująca liczba jak na tak hardcore'owe doświadczenie.

Częścią tego, co łagodzi brutalny charakter Elden Ring, jest jego nieliniowa struktura (utknąłeś? Przejdź do innego obszaru) oraz imponująca różnorodność buildów. Gra oferuje mnóstwo potężnych kombinacji broni, zaklęć i przedmiotów — musisz tylko znaleźć odpowiednią dla swojego aktualnego problemu.

Podobnie jak oryginał z 1985 roku, Ghosts 'n Goblins Resurrection to gra dla masochistów. Wielu recenzentów i graczy otwarcie przyznaje, że niemal niemożliwe jest pokonanie jej na najwyższych poziomach trudności. Bohater może przyjąć tylko dwa ciosy, podczas gdy wrogowie nieustannie atakują z wszystkich stron.

Dlaczego to takie trudne? Wysoki poziom trudności w Ghosts 'n Goblins był wynikiem komercyjnego wyboru projektowego w czasach automatów w latach 80-tych, kiedy gry były celowo trudne, aby zmusić graczy do wrzucania większej ilości monet.

Gdy już wiesz, jak w to grać, Darkest Dungeon staje się zaskakująco medytacyjne. Ale kluczowe jest zdanie „gdy już wiesz.” Na początku zrujnuje twoje nerwy na kawałki.

Najbardziej brutalne gry testują twoje refleksy. Ta testuje twoje podejmowanie decyzji. Którą misję powinieneś wybrać? Kogo powinieneś zabrać ze sobą? Czy będziesz miał wystarczająco zapasów i złota? Czy powinieneś dotknąć tego tajemniczego obiektu — a co się stanie, jeśli twój bohater zrobi to sam?

Najtrudniejszym powracającym dylematem w Darkest Dungeon jest to, czy zakończyć misję, czy się wycofać.

Kolejna taktyczna gra, która nie wybacza nawet najmniejszych błędów. XCOM 2, szczególnie w trybie Ironman, gdzie ręczne zapisywanie jest wyłączone, nie jest tylko trudna — jest brutalnie nieprzewidywalna. Nigdy nie wiesz, która misja okaże się fatalna dla twojej drużyny, więc każde rozmieszczenie wydaje się być hazardem.

Nawet w sprzyjających okolicznościach zawsze istnieje ryzyko, że coś pójdzie nie tak: żołnierz spudłuje kluczowy strzał, ostatni obcy trafi w szczęśliwy sposób — i nagle wracasz do bazy bez swojego najlepszego agenta. Zniknął na zawsze, ponieważ w XCOM 2 śmierć jest trwała.

Gra akcji w wirze, powstała z połączenia gatunków roguelike i bullet hell. W Returnal, gracz przemieszcza się przez proceduralnie generowane poziomy, zbierając losowe bronie i ulepszenia, walcząc z hordami zwinnych wrogów, którzy głównie atakują różnymi zasięgowymi umiejętnościami, takimi jak pociski plazmowe i promienie energii. Szybkość reakcji jest kluczowa: niewielu graczy potrafi przetworzyć oszałamiający chaos na ekranie i uniknąć w odpowiednim czasie.

Intensywna gra akcji o mistrzu kung fu, zbudowana wokół złożonego systemu walki z blokami, unikiem i kontratakami. Co ciekawe, po każdej śmierci protagonista się starzeje. Z wiekiem zdrowie maleje, ale moc ataku rośnie. Mimo to, Sifu nie staje się łatwiejsze: nawet na normalnym poziomie trudności mechanika wymaga niezwykle precyzyjnego wyczucia czasu. Spóźnij się — a jesteś skończony.

Kluczową cechą Monster Hunter: World, jak w całej serii MH, są długie walki z niebezpiecznymi bossami. Nawet w kooperacji te walki zajmują sporo czasu, ale jeśli polujesz na potwory solo, typowe starcie może trwać nawet do godziny. W tym czasie kluczowe jest uważne obserwowanie wroga i reagowanie na każdy ruch na czas. To nie tylko test refleksów, ale także wytrzymałości.

Niektórzy mogą być zaskoczeni, widząc Baldur's Gate 3 na tej liście. Ale jeśli ukończyłeś tę mistrzowską grę RPG w trybie Honorowym, wiesz, że zdecydowanie zasługuje na swoje miejsce wśród najtrudniejszych gier.

Bez odpowiedniego przygotowania i kilku wcześniejszych rozgrywek na niższych poziomach trudności, ukończenie BG3 w trybie Honorowym jest niemożliwe za pierwszym razem. Przegranie jednej bitwy oznacza koniec całej kampanii. Ręczne zapisy są wyłączone. Wrogowie mają więcej zdrowia, zadają wyższe obrażenia i zyskują dostęp do umiejętności niedostępnych na innych poziomach trudności. Co więcej, częściej stosują debuffy, łamią koncentrację i używają zaklęć AoE — a sztuczna inteligencja jest całkiem dobra w celowaniu w najsłabszego członka twojej drużyny.

Kolejny przykład pozornie casualowej gry, która na najwyższym poziomie trudności zamienia się w dziewięć kręgów piekła, słusznie nazwanej „God of War.”

Gra dramatycznie zwiększa zdrowie i obrażenia wrogów; efekty statusu, takie jak trucizna i ogień, stają się znacznie bardziej śmiertelne dla Kratosa, podczas gdy ledwo szkodzą przeciwnikom. Obrona wrogów jest wzmocniona — możesz ich przytrzymać przy ścianie tylko wtedy, gdy są w powietrzu. Mogą kontratakować zaraz po przyjęciu lub zablokowaniu ciosu.

Te zmiany są szczególnie odczuwalne podczas walk z Walkiriami — opcjonalnymi bossami w God of War. Po trzydziestu próbach przeciwko temu samemu, możesz zacząć przypominać samego Kratosa, wyrywając sobie wszystkie włosy z frustracji.

Można śmiało powiedzieć, że to najtrudniejsza gra 2025 roku. Ogólny balans jest zbliżony do typowych tytułów Souls — wyzwania są trudne, ale sprawiedliwe. Jednak Hollow Knight: Silksong zawiera również kilka absurdalnych skoków trudności, które trudno nazwać sprawiedliwymi: na przykład walka z bossem, w której stajesz do walki z gigantycznym przeciwnikiem i jego irytującym latającym towarzyszem w małej jaskini podczas pierwszego aktu. To jedyna poważna wada kontynuacji, ale zagorzali fani prawdopodobnie uznają to za plus.

Artykuł autorstwa Nikity Ostrowskiego i Fazila Dzhindzholii.

A co z tobą? Które gry sprawiły ci najwięcej problemów? Powiedz nam w komentarzach.